การทำ "บุญ" จึงเป็นเพียงกุศโลบายอย่างหนึ่งในการชำระใจให้บริสุทธิ์สะอาด
ผลของ "บุญ" ก็เป็นความสุขใจที่เกิดขึ้นหลังจากใครก็ตามได้ทำสิ่งที่มีคุณค่าต่อตนหรือต่อคนอื่น สัตว์อื่นและสิ่งอื่น (การทำบุญไม่ได้ทำกับคนเท่านั้น ยังหมายรวมไปถึงสัตว์และ "สิ่ง" ซึ่งในที่นี้หมายถึงสิ่งแวดล้อมหรือธรรมชาติอีกด้วย)
สภาวะของ "บุญ" มีภาวะเป็นนามธรรม การให้ผลของบุญนั้นเกิดขึ้นที่ใจเป็นหลัก ไม่ใช่ให้ผลเป็นความร่ำรวย ให้ผลเป็นชื่อเสียง หรือให้ผลเป็นการถูกเลขท้ายรางวัลที่หนึ่งรวมทั้งไม่ใช่การให้ผลออกมาเป็นคะแนนและหรือแต้มสะสมซึ่งมนุษย์ด้วยกันเองเป็นผู้จัดทำขึ้น การให้ผลของบุญนั้นเป็นไปตามกฎธรรมชาติ ธรรมชาติเป็นผู้จัดสรรของมันเอง
คนเราเมื่อทำบุญแล้วย่อมเกิดความสุข ความสบายใจ ทำให้เกิดคลื่น "พลังงานบวก" ขึ้นทั้งร่างกายและจิตใจ จึงทำให้รู้สึกเหมือนว่ากรรมของตนเองได้ถูกแก้ไข แท้ที่จริงแล้วกรรมนั้นยังคงอยู่ เพียงแต่เรายกระดับจิตเราออกจากกรรมในชั่วขณะหนึ่งแค่นั้นเอง
แท้จริงแล้วการทำบุญคือแก่นแท้ของหลักธรรมอันเป็นกุศโลบายให้คนเข้าวัด เพื่อจะได้น้อมนำคำสอนของพระพุทธศาสนาไปปรับใช้ เหนือสิ่งอื่นใดคือการนำสิ่งที่ได้เรียนรู้จากการให้กลับมา "พัฒนาตนเอง"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น